Hallo allemaal,

Ik ben weer terug in Nederland maar wil nog enkele dagen verslaan, dagen die ik niet heb kunnen verslaan door het plukken van olijven en mijn terugreis.

Het is veel wat ik wil schrijven en zal het ook in meerdere verhalen doen, anders is het voor velen misschien te veel om te lezen.

Ik wil jullie schrijven over de dag van de gevangenenruil, 477 Palestijnse gevangenen tegen Gilad Shalit. Komende maanden zullen er nog meer Palestijnse gevangenen vrijgelaten worden, in totaal 1027 Palestijnse gevangenen voor 1 Israëlisch militair die in Gaza jaren werd vast gehouden.

Toch blijven er nog 6.6000 Palestijnse gevangenen achter in de gevangenissen, sommige zitten al tientallen jaren vast.

Dinsdagochtend moest ik om 8.00 uur bij de solidariteits tent voor de in hongerstaking zijnde Palestijnse gevangenen zijn. Vandaar zouden er busjes naar Ramallah gaan om getuigen te zijn van de vrijlating. Daar ik vrijwel elke dag even een praatje ging maken bij de tent, vroeg men mij om mee te gaan. Mijn busje was wat verlaat en met hoge snelheid reed hij over de weg van Nablus naar Ramallah. De zenuwen gierden door mijn lijf, ik wilde uitstappen, huilen, roepen maar iedereen was aan het zingen en aan het klappen. Naast mij zat een Palestijnse documentaire maker die mij probeerde te kalmeren, maar zonder echt resultaat. Ik wilde geen spelbreker zijn bij het grote feest, maar ik stond doodsangsten uit. Na enige tijd vroeg ik mijn buurman, wat wil je liever, een neurotische angstige vrouw of de bezetting?. Nou zijn keus was snel gemaakt,” geef mij de bezetting maar”. Mijn buurman was achterdochtig, Israël zal iets gaan doen om deze dag voor velen te verpesten, zij gunnen ons deze blijdschap niet, niet vandaag of op andere dagen, die belangrijk zijn voor ons. Kreeg hij gelijk?

Aangekomen bij de Ofer gevangenis (militaire gevangenis) stonden er duizenden mensen te wachten op de bus met de gevangenen. Alle kleuren vlaggen wapperden in de wind ,vlaggen van Hamas, Fatah en linkse Palestijnen kleurden de plek voor de gevangenis. Mensen stonden op de hekken van de entree naar het gevangenisterrein, op heuvels, in de eerste ring van het terrein en voor de gevangenis. Muziek en dansende mensen ,uitgelaten mensen, bedrukte mensen maar vooral veel blijdschap. Het gehele terrein stond voor met bussen ,auto’s en taxibusjes met vlaggen . Op een gegeven moment werden er autobanden op een heuvel in de brand gestoken, iets wat volgens mijn buurman uit de bus, gebruikelijk is tijdens speciale gelegenheden. Na zelf ruim twee uur in de brandende zon gestaan te hebben, anderen uren langer, werd er omgeroepen dat de gevangenen via een andere weg al op de plek waar president Abbas , hen zou verwelkomen. Teleurstelling alom, mensen begrepen het niet daar het slecht verstaanbaar was, mensen geloofde het niet ”zij gunnen ons deze blijdschap niet” en iedereen moets het terrein weer af om naar Muqata’a, de plek waar Abbas de gevangenen toesprak, te gaan. Kun je het voorstellen, duizenden mensen door Ramallah, door de stad, winkelstraten en ga maar zo door? Daar aangekomen was het een groot feest, ook hier duizenden mensen met foto’s en vlaggen. Gevangenen op de schouders van omstanders en familieleden en gevangenen die snel aan de drukte wilden ontsnappen. Niet alle gevangenen mogen terug naar de West Bank of Gaza, 40 gevangenen worden verbannen naar Turkije, Qatar, Jordanië of Syrië.

Een groot feest, terwijl bij de gevangenis, achtergebleven jongeren stenen gooiden naar de Israëlisch militairen. Niet dat ik dat gezien heb, maar gelezen op een website. De politie reageerden met traangas, stinkend water en rubberkogels. Een van de kogels heeft iemand in het hoofd getroffen. Komende maanden zullen nog 983 gevangenen vrij komen, maar komende minderjarige kinderen ook vrij, kinderen die mishandeld worden en onder druk gezet om bepaalde getuigenissen af te leggen, kinderen die stinkende zakken over hun hoofd krijgen, Hebreeuwse getuigenissen moeten ondertekenen, geen advocaat krijgen toegewezen en als de dood zijn voor de militairen. http://www.palestinemonitor.org/?p=2624

http://www.freeahmadsaadat.org/

Van verschillende mensen hoorde ik dat lichamen van gevangenen die tijdens hun gevangenschap overlijden ,pas na het beëindigen van de straf, worden vrijgegeven. Ook is het vrijgegeven lichaam niet altijd van de persoon ,die men zegt te zijn.

Gevangenen die jaren onder de grond in isoleercellen zitten met 24 uur perdag de lichten aan. Isolatie maakt mensen na enkele dagen al helemaal in de war, laat staan na jaren.

Wat mij het meest verbaast is, ach het verbaast mij helemaal niet, dat ik niets hoor over de kolonisten die kinderen aanvallen, mensen doodschieten, olijfbomen en landbouwgrond vernietigen en in de brandsteken. Van kolonisten die illegaal op Palestijns land wonen en hun buren het leven zuur maken, geen straf ,laat staan gevangenisstraf.

Geen straf voor de gene die in Hebron een 8 jarig kind een steen in de mond stopte en hem een klap op het hoofd/kin gaf, waardoor zijn tanden braken .Geen straf voor degene die kinderen en onderwijzend personeel, belet om naar school te gaan. Geen straf voor de gene die watersystemen van Palestijnen kapot maken.

Ik noem het( zachtjes uit gedrukt) racisme in de ergste vorm, racisme gesteund door de internationale gemeenschap en met goedvinden van de Nederlandse regering. Geen enkele partij durft openlijk dit racisme aan de kaak te stellen, dit openlijk zo te benoemen. De meeste partijen stemmen toe, VVD,CDA,CU,SGP en natuurlijk de PVV. Andere partijen ageren wel maar te zwak ,waarom weet ik niet.

Na deze speciale gebeurtenis voor vele Palestijnen( velen waren ook teleurgesteld dat hun geliefden niet onder de vrijgelaten gevangenen zaten) wilde ik niet weer een rit van ruim een uur in een busje die met hoge snelheid over de weg zou scheuren. Met een taxi van Ramallah naar Beit Sahour, heerlijk ontspannen over de rustige wegen daar velen aan het feest vieren waren. De auto’s die wel reden, reden met vlaggen en luid toeterend over de weg. Via steegjes, ja niet te geloven hoe smal, werd het verkeer omgeleid naar de grote weg. Een prachtige weg aangelegd met geld van het Amerikaanse volk, voor het Palestijnse volk. USAID subsidieert de aanleg van wegen op de West Bank, maar ik vraag mij af hoe lang de Palestijnen gebruik mogen maken van deze wegen. Wanneer worden deze wegen afgesloten voor Palestijnen en alleen toegankelijk voor de joodse kolonisten die in de nederzettingen wonen? Het laatste stukje van de reis ging over een zeer slechte een baans weg ,daterend uit de Jordanese periode. Levens gevaarlijk want vrachtwagens, bussen en personenauto’s moeten deze weg gebruiken om naar andere steden/dorpen op de West Bank te geraken.

In het hotel aangekomen werd ik met alle vriendelijkheid en herkenning ontvangen, leek wel of ik weer thuis kwam. Heerlijk een warme douche en een schone kamer met een heerlijk bed. De leden van de olijfplukreis ontmoet en avonds naar een informatie avond gegaan, hier zal ik later verslag van doen.

Ik ben weer thuis, thuis waar alles geregeld is, geen angst om afgesloten te worden van water of elektriciteit. Geen angst voor militairen op de hoek van de straten, in de bus of waar dan ook. Geen angst of mijn familie die dag wel thuis komt, of mijn kinderen wel veilig op school zitten of buiten kunnen spelen. Dit leven gun ik iedereen in de wereld, geen angst te hoeven hebben op het afnemen van het recht op een menswaardig bestaan.

ps de hongerstaking is volgens mij afgelopen daar aan eisen van gevangenen( stoppen van isolatie) is voldaan.

Groet Jose