Weer terug in Beit Sahour na een zeer indrukwekkende reis door de woestijn.

Met een gehuurde auto met 4 personen naar de Negev en dit allemaal zonder brokken of ellende.Via een checkpoint naar Jeruzalem waar je in een lange rij moet staan om je paspoort te laten zien en de Palestijnen hun visa en hun hele hand in een apparaat moeten leggen.Dageliks staan er rijen mensen die naar hun werk moeten ,een afspraak hebben in een ziekenhuis of door andere omstandigheden toestemming hebben gekregen om vanuit de WestBank naar Jerualem te gaan.Altijd is het een vernedering en een opgave om te doen.helaas hebben zij geen andere keus. Deze keer kregen mensen ook ruzie en begonnen te mopperen tegen elkaar,gelukkig alles goed afgelopen.De militairen doen altijd zeer ongeinteresseerd en hangen onderuit in hun stoel en zijn vaak aan het bellen,laatst hingen er een jongen en meisje onderuit in hun stoelen en zaten aan elkaar te friemelen,gezellig maar niet bij een checkpoint. ze zouden er helemaal niet moeten zitten maar als ze er dan toch zijn dan is het minst wat zij kunnen doen is de mensen als mens behandelen.

Onderweg veel militairen (en militair materiaal) gezien die of een dagje uit gingen met elkaar of opweg naar hun basis in Beersheba.Ook nu weer hele jonge jongeren die liepen te giebelen en gekke gezichten trokken voor de camera(al dan niet met wapens)In Beersheba aangekomen wat rond gelopen en op zoek gegaan naar een oude binnenstad.Beershea is een uit de grond gestapte stad waar nu veel bedrijven zich hebben gevestigd.Het ziet er allemaal grauw en grijs uit met kantoren en veel winkels.Veel Joden uit Rusland en Ethiopie wonen hier,zo ook de Palestijnse Israeliers.Onze gids een Israelische jonge man had zich in de datum vergist waardoor het programma moest worden aangepast.Hij vertelde dat hij na zijn diensttijd net zoals de andere dienstplichtigen naar India is gegaan en daar met internationale vrijwilligers heeft geholpen bij wat projecten.Daar werd hij door vragen van anderen bewust van de situatie in Israel/Palestina.Hij is zich aan het verdiepen in de geschiedenis van Israel en de bezetting,iets wat zijn leven aardig op zijn kop heeft gezet en nog steeds.Het opgeven van het beeld wat men de bevolking meegeeft vanaf de geboorte werd in twijfel gebracht en hij wil steeds meer weten en lezen maar dat brengt heel wat te weeg.Een aardige jonge man die nu als vrijwilliger werkt bij Bustan http://www.bustan.org/ en de Bedoeien hulpt met het opzetten van projecten en het organiseren van excursies.Wij moesten in de drukke stad onze weg vinden naar Kassir al Sir waar ongeveer 3200 Bedoeinen leven in niet al te beste leefomstandigheden. Er zijn iets van 54 niet erkende dorpen ,waarvan er nu 12 erkend zijn.Erkend betekent nie dat je dan aangesloten wordt op het electiciteitsnet of water hebt maar je huis wordt als je die op de aangewezen plek bouwt niet vernietigd.

Wij werden ontvangen door een zeer aardige bedoein die les geeft op de plaatselijke school en getrouwd is mmet een Palestijnse vrouw,ook lerares, uit Akko.Samen hebben zij twee prachtige meisjes die tijdens de werkdagen van Pa en Ma naar de chreche toegaan.Wij kregen een plek toegewezen in een overdekte plek zonder zijkanten,dus eigenlijk in de openlucht. Er kwam koffie en thee en een eenvoudige maar smakelijke maaltijd. De vrouw vertelde dat zij vanuit Akko(Israel) door de werkeloosheid een baan in de Negev had aangenomen en daar haar man had leren kennen.Het dorp telt rond de 3200 inwoners die over een gebied verspreidt zijn.Sinds kort mag men daar bouwen en zijn er wat voorzieningen voor hen.Voorzieningen zoals scholen en een dokterspost maar geen water of electiciteit.

Men heeft huizen kunnen bouwen,eenvoudig met een stukje land er omheen en men bouwt verder als het geld er is. Men probeert touristen te trekken die willen zien in welke omstandigheden de Bedoeinen leven en met de opbrengst wil men een gemeenschapshuis huis en tuin bouwen op ecologishe basis.De vrouwen willen werk hebben om in hun eigen onderhoud te voorzien en met hen worden er plannen gemaakt.Vrouwen daar hebben nog niet dezelfde rechten als mannen maar er is vooruitgang,zij mogen werken en auto rijden en zo mogelijk doen zij dat ook.Men probeert zoveel mogelijk kinderen onderwijs te laten volgen maar dat lukt nog niet om alle kinderen te bereiken.s'Morgens was het trouwens een leuk gezicht om al die kinderen van alle kanten naar school te zien gaan,mooi gekamt en gekleed met rugzak op ,helicoptersweg naar de bus die hen naar school toebracht.In 1946 waren er 57.000 tot 95.500 Bedoeien van 96 verschillende stammen,in 1953(staat Israel1948) nog maar 11.000, de rest van de Bedoeinen is gevlucht naar de West Bank,Gaza of de Sinai.Het gebied wa de Bedoeien nu nog bezitten is ongeveer tien procent.Israel wil de overgebleven Bedoeien in een gebied onder controle hebben en houden,dit doen zij door de huizen van de Bedoeien waarvan zij hun eigendomsbewijs ontkennen te vernietigen,hun vee te vergiftigen zo ook hun bomen of landbouwgrond.Israel wl zo veel mogelijk mensen op zo weinig mogelik land en dan ook nog omringt door Joodse dorpen om de Judarisering van het gebied zo groot mogelijk te maken.Als je op de heuvel van het dorp Kassir al Sir uitkeek over de heuvels dan zag je overal huizen of wat er voor doorging van dezelfde stam.Men trouwt binnen de stam en leeft zoveel mogelijk met de stam.Natuurlijk zijn er jongeren diehet leven in de woestijn willen inruilen voor het leven in de stad maar ook jongeren die dit land en leven voor niets willen opgeven. savonds na lang gepraat te hebben heerlijk geslapen op de matrassen die zij gelukkig voorons hadden neergelegd en warme dekens tegen de kou.Daar het niet was afgesloten kwamen de honden bij ons opbezoek en deden zich te goed aan alle resten van het avondeten.

snachts werd je wakker door het blaffen van de honden,het langs denderen van goederentreinen,helicopters en hanen die hun hanengedrag ook snachts wilde doen gelden..Al met al wel doet geslapen en wakker geworden door de warmte van de zon. Morgens kregen wij een rondleiding door het dorp waar wij de geiten met hun prachtige lange oren,schapen en een paar dromedarissen zagen,huizen met een voorplaats omheint met gaas of golfplaten,half afgebouwde huizen of gebouwtjes die doorgingen als huis. Geen plek voor mij maar zij willen graag zo leven maar dan met meer voorzieningen en minder tegen werking. Men had generators voor enkele uren elektriciteit per dag. Dit in tegenstelling tot de Israëlische dorpen in de omgeving die veel later zijn gebouwd op grondgebied van de Bedoeïen en voorzien van alle voorzieningen. Vrouwen verzorgen het vee en zien er uit zoals in de boeken,helemaal in het zwart en bedekt tegen de zon en het zand(ook volgens de islamitische voorschriften) In Dimona de stad waar het gezin wat ik beschreef woont,worden de Palestijnen/Bedoeïen niet echt vriendelijk benadert. Als de vrouw met haar kinderen buiten speelt en andere moeders horen dat zij Arabisch spreekt dan halen zij hun kinderen weg,iets wat zij vreselijk vindt want alle kinderen willen spelen ongeacht welke taal een kind op twee jarige leeftijd spreekt.

Ik laat het hier even bij anders overspoel ik jullie met lappen tekst en ga morgen weer verder

Er is nog veel te vertellen maar nu oogjes dicht en snaveltjes toe,tot morgen

groet Jose